AÑO NUEVO

Como las cosas no podían
ir a peor —escribió Kafka,
en su Diario—, mejoraron.

Cómo me gustaría, ante este negro
e inhóspito horizonte que se abre,
ante mí —como un año más,
o como un año menos—,
poder decir lo mismo.
Pero siento
que no he tocado fondo,
que hay más miseria, más dolor, más tedio
más adelante, que las cosas
pueden empeorar.
Que lo peor, como quien dice,
aún está por llegar.



31, diciembre, 1996

Javier Salvago, Doce poemas, 1996-1997.

POTNIA

8 COMENTARIOS:

Anónimo .

Kafka no conoció a ZP, por eso escribió en su diario esa sentencia

Jon Kojones .

la entrevista de Bono en el MUndo, apoyando las circuscripciones uninominales, sin reformar la constitución, será burocracia.

Gato Fritz .

El problema no es ZP, ser imposible en un estado democrático, sino la ciudadanía española que, como dice Maldito, está ciega como un pescado frito.

Anónimo .

cuánta razón tienes gato fritz, y de tanta ceguera, hemos perdido la libertad....

El lobo estepario .

¿Quién es Potnia? ¿Quién está detrás de ese nick? ¿Puede saberse? Dices, editor, que una joven, culta y hermosa (sic) mujer. ¿Quién eres, Potnia? ¿Dónde vives, a quién amas? Tal vez haya que considerar eso de echarse al monte cuando todavía queda gente como Potnia en la ciudad.

Félix Udivarri .

Lobo:

Te contesto yo, porque estoy de turno.

No puede saberse, como no puede saberse quién hay detrás del Lobo Estepario. En un diario como éste, la personalidad real de los autores es, a veces, cuestión de supervivencia, bien lo sabes.

Por cierto: tu blog no funciona... Así que, si te parece, manda algún escrito tuyo a Ácratas, Lobo.

Salud.

Karlas .

Ahí va un poema de Manolo Chinato, al que admiro enormemente: A LA SOMBRA DE MI SOMBRA

A la sombra de mi sombra
me estoy haciendo un sombrero;
sombrero de largas pajas
que he recogido del suelo.
Lo haré con el ala ancha,
que casi llegue hasta el cielo
pa' muchas veces no ver
las cosas que ver no quiero.

No quiero ver injusticias ni miserias;
no quiero ver militares ni princesas;
no quiero ver dictaduras ni pobrezas;
no quier ver religiones ricas, ni reinas.
Que sólo quiero yo ver a los pobres sin miseria;
a los ricos sin dinero desnudos en esta tierra;
a infinitos corazones unidos por el amor
y unidos contra la guerra.

A la sombra de mi sombra
me estoy haciendo un sombrero
pero voy a dejar de hacerlo
para luchar con dos güevos.

Anónimo .

REFLEXIÓNS DENDE A SOMBRA
Dende a sombra, alí onde o frío quence, onde o Sol pónse o pucho, onde o ár vira, onde a liberdade añiña i onde o ser gaña a partida ao facer, alí dende a sombra nasceu unha……….feitizeira, ceibe: A reflexión.

Cantas mañáns de raios e sombras ceibes tiramos á bartola, canta liberdade obrigada, canta liberdade culpabel, canta liberdade escrava, cantas mañáns de preguiza leda no meio dos raios sombríos e ceibes tirados á bartola, porén ¿Liberdade culpábel, escrava?, liberdade digna, honesta.

Dende a sombra, aquela liberdade, faíse, ás veces, arrepíante, muda, escrava do ser por quér facer, por contradicer a leda preguiza.Dende a sombra, o ser vive, o facer fica, máis no taboleiro de axedrez séguennos a pintar brancas ou negras pra facer…, pro o ser vive no meio das infinitas cores esquecidas.

A sombra nón ten cor, porén dende a sombra ollamos no infinito o arco iris.
A sombra agáchase embaixo das árbores, porén dende a sombra as verbas son cegas.
A sombra nón tén son, porén dende a sombra o ár asubía co eco ceibe das verbas.
A sombra nón tén dono, porén dende a sombra escrebe o ser.

¡!Canto Outono nas árbores, canta falla de sombra pra o ser, canta insolación pra o facer, cantas desfrorecidas primaveiras, cantos vraos desconxelando xeos, cantos invernos quentándonos ao carón da autocomplacencia.!¡

Dende a sombra, ninguén desalumea.Dende a sombra, o fume desfuma sen chaminea. Dende a sombra, o ár faíse sinfonía. Dende a sombra, a xustiza faíse sentimento. Dende a sombra, ás árbores fánse bosque visíbel. Dende a sombra, a roupaxe faíse pél. Dende a sombra, o pensamento faíse liberdade. Dende a sombra, espertamos ollando un taboleiro de axedrez feito pano branco e repintado polas infinitas cores das máns dos doces animais de concencia.

Reflexións dende a sombra: ¡¡Que mágoa de árbores desecados, que mágoa de bosque enfermo, que inxusto taboleiro de axedrez…Máis a sombra alumeará máis cedo ca tarde!!

Artículos anteriores

Clásicos más leídos de todos los tiempos